Ο σύζυγος υπήρξε από παιδί «αντιγατικός». Που θα πει, ότι κάθε φορά που καθόμασταν σε ταβέρνα να φάμε, τα πόδια του δεν κάθονταν ήσυχα. Όσες μπουκιές έβαζε στο στόμα του, άλλες τόσες
φορές κουνούσε τα πόδια του κάτω από το τραπέζι ώστε να αποτραπεί το ανεπιθύμητο, να τον
ακουμπήσουν ή ακόμη και να τον πλησιάσουν τα τριχωτά τετράποδα που είχαν μάθει να
περιφέρονται με τις ουρές κυματιστές, με μάτια εκφραστικά, ικετευτικά που μιλούσαν κι έλεγαν:
«δεν βλέπεις πώς πεινάω; Δώσε μου κι εμένα κάτι.» Αλλά όχι. Ο σύζυγος ανένδοτος. Καμμία
ομορφούλα και κανένας γόης δεν κατάφερνε να τον κάνει να κόψει λίγο από την μερίδα του και να
την δώσει τροφή στα παιδιά του δρόμου. Οι γάτες, ήταν σίγουρος, είναι εγωιστικά, αχάριστα,
απόμακρα πλάσματα. Δεν επικοινωνούν και δεν επισυνάπτουν σχέσεις με τους ανθρώπους.
Μέχρι που κάναμε παιδιά. Και τα παιδιά άρχισαν να μιλούν, να σκέφτονται και να ζητούν.
Κατοικίδια! Μέχρι που γεννήθηκε ο Ηρακλής και ο Δίας, από την ίδια μαμά την ίδια στιγμή αν και ο
Ηρακλής γεννήθηκε κατάμαυρος με κοντή τρίχα, και ο Δίας ασπρόμαυρος και μακρύτριχος, τόσο
διαφορετικοί που δεν ήταν εύκολο να πιστέψεις ότι ήταν αδέρφια.
Η γέννησή τους έμελε να αλλάξει την δομή αλλά και την ψυχολογία της οικογένειας. Γιατί δεν
γεννήθηκαν μόνο, αλλά υιοθετήθηκαν κιόλας. Από τον σύζυγο που από μικρός είχε ορκιστεί ότι
ποτέ δεν θα άφηνε γάτα να τον πλησιάσει, αλλά ούτε και γάτο, και από εμένα που μεγάλωσα με
γάτες και με γάτους και ήξερα πόσο πολύτιμοι σύντροφοι υπήρξαν στα εύκολα αλλά προπαντός στα
δύσκολα της ζωής μου.
Για να είμαι ειλικρινής, παρόλες τις αναμνήσεις με τις γάτες του παρελθόντος, δεν σκόπευα να
ασχοληθώ με τετράποδα για πολύ καιρό στην ενήλικη ζωή μου. Οι υποχρεώσεις της
καθημερινότητας ήταν αρκετές έως πάρα πολλές και ο χρόνος ξεκούρασης ελάχιστος. Αλλά τα
παιδιά που είχαν μεγαλώσει και είχαν αρχίσει να παίρνουν πολύ σοβαρά το τι τους έλεγε η καρδιά
τους, δεν άφηναν μια μέρα να περάσει χωρίς να αναφέρονται στο τεράστιο ψυχικό κενό που
υπήρχε στην οικογένεια χωρίς την παρουσία κατοικίδιου. Κατοικίδιων.
Τα παρακάλια και τα συνεχή σχόλια κράτησαν καιρό. Όμως δεν ήθελα να έχω να φροντίζω ΚΑΙ
τετράποδα όταν είχα να κάνω πολλά με τα δίποδα παιδιά μου. Και ειδικά όχι μέσα στο διαμέρισμα.
Μέχρι που άκουσα την φράση «κλειδί» από την μεγαλύτερη κόρη μου: «Γιατί πρέπει να είναι όλα
τέλεια;» Δεν πρέπει, σκέφτηκα αμέσως και αισθάνθηκα να λύνεται κάθε ενδοιασμός που είχα μέσα
μου, κάθε αντίσταση να πέφτει σαν τις χάντρες από κομπολόι που μόλις έσπασε. Ήταν η μέρα που
βρήκα τον πωλητή του πετ σοπ και τον ρώτησα αν τύχαινε να γνωρίζει κάποιον που είχε γατάκια
που θα ήθελε να δώσει για υιοθεσία. Θα πω κι αυτό που ακούγεται συχνά. Το Σύμπαν ήθελε να
έρθουν ο Ηρακλής και ο Δίας στο σπίτι μας, και το Σύμπαν μας έφερε την ίδια μέρα αντιμέτωπους.
Τον αντιγατικό σύζυγο που για χάρη των δίποδων παιδιών του έδωσε την συγκατάθεσή του για το
πείραμα να συζήσουμε με πλάσματα θεϊκά, εμένα που ζούσα με το πίσω μέρος του κεφαλιού μου
γεμάτο γλυκιές αναμνήσεις από την συμβίωσή μου με τέτοια πλάσματα, τα παιδιά μας που δεν
πίστευαν στ’ αυτιά τους όταν έφερα το νέο στο σπίτι ότι μόλις είχαν γεννηθεί γατάκια και θα
πηγαίναμε να τα δούμε και να διαλέξουμε ποιά θα βάλουμε στην ζωή μας όταν θα είχαν
απογαλακτιστεί, και τα γατάκια, αδύναμα, μικρά και πανέμορφα.
Καθ’ αρχή και δύσκολη και δύσκολη ήταν η αρχή της συμβίωσης με τα τριχωτά μωρά που
προτιμούσαν τις γλάστρες για να κάνουν την ανάγκη τους και όχι την ειδική άμμο που είχαν στην
διάθεσή τους. Τόσο δύσκολη που έφτασα να λέω ότι θα τα πάω πίσω στην μάνα τους. Δεν τα πήγα.
Θα τραυμάτιζα ψυχολογικά τα δίποδα παιδιά μου και δεν ήθελα. Ο Ηρακλής και ο Δίας έμαθαν,
κατάλαβαν και άλλαξαν συμπεριφορά έτσι ώστε να μπορέσουμε να συμβιώσουμε και να

επιβιώσουμε και οι έξι μαζί. Ο σύζυγος έμαθε, κατάλαβε και άλλαξε συμπεριφορά τόσο ώστε κάθε
φορά που έμπαινε στο σπίτι να αλλάζει την χροιά της φωνής του σε βαθμό που δεν μας είχε
συνηθίσει μέχρι τότε, εμάς τις δίποδες! Άλλαζε την φωνή του για να χαιρετήσει τα τετράποδα
παιδιά του, τα γούνινα, γεμάτος αγάπη, ευγνωμοσύνη και λαχτάρα. Γιατί δεν ήθελε πολύ. Ο
αντιγατικός σύζυγος πολύ γρήγορα μεταμορφώθηκε στον πιο τρελό χαζομπαμπά του Δία και του
Ηρακλή και ας είχαν ουρές που τον ακουμπούσαν. Πολύ γρήγορα έφτασε να σέρνεται ο ίδιος κάτω
από το τραπέζι μας για να πάρει έστω και λίγο από τα τόσα που έχουν να δώσουν οι γάτες/γάτοι.
Σερνόταν επειδή κατάλαβε μέσα από την συμβίωσή του με τα λατρεμένα μας κατοικίδια ότι οι
γάτες/γάτοι μόνο εγωιστικές/οί και απόμακρες/οι δεν είναι. Πως η συμπεριφορά τους, η ύπαρξή
τους ‘βγάζουν’ τον καλύτερό σου εαυτό. Και ποιός δεν θέλει να συναντιέται με τον καλύτερο εαυτό
του πολλές φορές την ίδια μέρα;

ΥΓ: Από τότε που έγινε γατομπαμπάς ο σύζυγος μοιράζεται ΠΑΝΤΑ το φαγητό του με τις γάτες στις
ταβέρνες!

Δέσποινα Μαργιωρή
Ψυχολόγος, Συγγραφέας, Μαμά δίποδων και τετράποδων!